Amaç: Bu çalışmada acil servisimize ambulans ile getirilen hastaların demografik özelliklerinin, ambulans ile getirilirken yeterli tıbbi tedavinin başlanıp başlanmadığının ve acil servisteki sonlanımlarına göre travma merkezi olarak da hizmet veren 3. basamak bir acil servise taşınma gerekliliğinin analiz edilmesi amaçlandı. Yöntem ve Gereçler: Bu çalışmada; T.C. Sağlık Bakanlığı Sağlık Bilimleri Üniversitesi Adana Numune Eğitim ve Araştırma Hastanesi’ ne 01 Mayıs- 31 Ekim 2016 tarihleri arasında 112 ambulansı ile getirilen erişkin hastaların analizi prospektif olarak yapıldı. Hastalar cinsiyetlerine, acil servise başvuru tarih ve günlerine, hastaneye varış sürelerine, hangi amaçla getirildiklerine ve alındıkları yerlere göre kayıt altına alındı. Ambulans ekibinin hastalara uyguladığı tedavi ve girişimler incelendi. Ambulans ekibinin ön tanıları ve acil serviste konulan tanılar sınıflandırıldı. Hastaların sonlanımları değerlendirildi. Bulgular: Çalışmaya 4976 olgu dâhil edildi. Olguların % 51, 6’ sı erkek, % 48, 4’ ü kadındı. Hastaların getirildiği tarih ve saate göre en fazla başvuru % 21, 2 ile mayıs ayında, % 15, 7 ile cuma gününde ve % 45, 5 ile de günün 16:00-24:00 saatleri arasında idi. Hastaların sadece % 21, 3’ nün onam alınarak sevk edildiği saptandı. Ambulansla getirilen hastaların en sık travma nedeniyle taşındığı görüldü. Dünya Sağlık Örgütü’ nün (DSÖ) acil durum tanımı göz önüne alındığında getirilen tüm hastaların % 53, 7’ sinin ambulans ile taşınma endikasyonunun olmadığı belirlendi. Acil servise ambulansla getirilen hastaların % 78’ inin acilden taburcu olduğu, % 21’ inin yatırıldığı ve % 1’ inin ise eksitus olduğu saptandı. Sonuç: Hastane dışı tıbbi personel tıbbi müdahale konusunda, 112 komuta kontrol merkezleri ise uygun hasta nakli konusunda yetersizdir. Bu durumun düzeltilebilmesi için hastane öncesi sağlık personeline sürekli hizmet içi eğitim verilmesi gereklidir. Sevk edilen hastalarda sevk kuralarına uyulması gereksiz sevkleri önemli derecede azaltabilir.