Amaç: Yoğun bakım ünitelerinde (YBÜ) çalışan sağlık personelinde tükenmişlik sendromu yaygın olup bu durum sağlık çalışanlarının mesleki bakım kalitesini ve performansını etkileyebilmektedir. Bu çalışma yoğun bakım ortamında gün ışığı faktörünün tükenmişlik sendromuna etkisini incelemek amacıyla planlanmıştır. Materyal ve Metot: Yoğun bakım ünitesinde çalışan doktor ve hemşirelere iki bölümden oluşan anket formu uygulanmıştır. Anketin ilk bölümünde sosyo-demografik veriler, çalıştıkları yoğun bakımın koşulları ve yoğun bakım ortamı ile ilgili sorular, ikinci bölümde ise “Maslach Tükenmişlik Ölçeği” bulunmaktadır. Çalışmada pencereli ve penceresiz YBÜ’de çalışanlar iki gruba ayrılarak karşılaştırıldı. Bulgular: Araştırmaya gün ışığı alan olan üst YBÜ’nde çalışan 46 ve penceresiz olan alt YBÜ’lerde çalışan 59; toplam 105 kişi katıldı. Yaş ortalaması sırasıyla 31, 17±6.00 ve 28, 53±5, 23 (p=0, 02) bulundu. Katılanların 75’i (%71, 4) hemşire ve 30’u (%28, 6) doktordu. Katılımcıların %98’i "çalışma ortamınızda pencere bulunsun mu?" sorusuna evet cevabını verdi, %89’ u ise ortam gün ışığının performansını olumlu etkileyeceğini belirtti. Alt katlarda bulunan penceresiz YBÜ’de çalışanlarda duygusal tükenmişlik ve duyarsızlaşma gün ışığı alan üst kat YBÜ çalışanlarına göre anlamlı oranda yüksek bulundu (sırasıyla p=0, 02, p=0, 002). Sonuç: Yoğun bakım ünitelerinin gün ışığı alacak şekilde düzenlenmesi, tükenmişlik sendromu gelişme oranını azaltarak YBÜ’nde çalışan sağlık personelinin iş performans ve verimliğini arttıracağı gibi, tıbbi hata yapma olasılıklarını da azaltacaktır.