Amaç: Bu çalışmada şizofreni ve benzeri psikotik bozukluklarda hastaların ayaktan izleme gelmeme nedenlerini saptamayı amaçladık. Yöntem: 1998-2004 yılları arasında kliniğimizde yatarak tedavi gören psikotik hastalardan, taburculuktan sonra kontrol muayenelerine gelmeyenlerin sosyodemografik özellikleri, hastalıkla ilgili değişkenleri, kliniğimize gelmeme nedenleri, dosya tarama ve telefon anketi aracılığı ile saptanmaya çalışıldı. Bulgular: Taburcu olduktan sonra tedavilerini ayaktan sürdürmek üzere kliniğimize başvurmadığını saptadığımız 118 hastadan 75'ine ulaşıldı. Ulaşılan hastaların yaş ortalaması 34.89±10.08 (ortanca=34, min-maks=17-76 yaş) idi. Yetmiş biri (%62.8) erkek, 42'si (%37.2) kadındı. Hasta grubumuzun büyük bir bölümü şizofreni tanısı alanlardan oluşmaktaydı (%72.6). Kronik süreç izleyen, bu nedenle uzun süre tedavi görmeleri gereken şizofreni ve sanrısal bozukluk hastalarının tedavi için kliniğimize gelmeme nedenleri arasında sevk alamama, ulaşım güçlüğü, hastanın köyde yaşıyor olması, hastaneye getirecek aile üyesinin olmaması, hastanın aileye sorun çıkarmaması gibi çevresel sorunlar bulunmaktaydı. Düzensiz ilaç kullanan ya da kullanmayanların ilaç kullanmama nedenleri büyük oranda ilacın yararına inanmama ve ilaç yan etkileriydi. Hastaların hastalıkları hakkında yeterince bilgi sahibi olmamaları da tedavi ekibinin tutumuna ilişkin bir olumsuz etkendi. Tartışma: Kronik psikoz hastalarının taburculuk sonrası tedaviyi düzenli sürdürmeleri, hastalığın seyri açısından önem taşımaktadır. Ayaktan tedaviyi sürdürmeye engel olan birçok etken, düzeltilebilir etkenlerdendir. Sonuç: Klinikler ve sağlık ocakları ile işbirliği, hastanın ve ailesinin hastalık süreci, belirtileri ve tedavisi konusunda bilgilendirilmesi tedaviye devam etme oranını arttıracak önlemlerdir.