GİRİŞ ve AMAÇ: COVID-19 pandemisinde bulaşıcı ajana maruz kalma korkusu ile hastane başvurularında azalma görülmüştür. Bu durumun, akciğer kanseri semptomları ve şüphesi olan hastaların başvurularında azalma ve tanıda gecikmeler olabileceğini düşündürmüştür. Bunun yanı sıra COVID-19 enfeksiyonu sebebiyle çekilen toraks bilgisayarlı tomografi sayısı arttığından akciğer kanserinin erken evrelerde yakalandığı görüşü de savunulmaktadır. Biz bu çalışmada pandeminin akciğer kanseri tanısı üzerine etkisini araştırmayı amaçladık. YÖNTEM ve GEREÇLER: Hastanemizde 2019-2021 yılları arasında akciğer kanseri teşhisi konmuş hastalar retrospektif olarak değerlendirildi. Hastaların cinsiyeti, yaşı, TNM sınıflandırmaları, evreleri, patolojik teşhisleri ve tedavileri kaydedildi ve pandemi öncesi ve sonrası bir yıllık dönemler karşılaştırıldı. BULGULAR: Çalışmaya 348 akciğer kanseri tanısı konulan hasta dahil edildi. Bu hastaların 292’sine küçük hücreli dışı akciğer kanseri tanısı, 56 hastaya ise küçük hücreli akciğer kanseri tanısı konulduğu görüldü. Küçük hücreli dışı akciğer kanserlerinin nispeten erken evre olan Evre 1A-3A evresinde 182 hasta tespit edilirken, 110 hasta ise 3B-4B evresinde tespit edildi. Pandemi öncesi dönemde erken evre küçük hücre dışı akciğer kanseri teşhisi oranı %70.3 iken, pandemi başlangıcından sonraki dönemde %56.1 olarak bulundu ve bu iki grup arasında istatistiksel olarak anlamlı bir fark tespit edildi (p=0.013). Küçük hücreli dışı akciğer kanseri grubunda pandemi başlangıcından sonraki dönemde küratif cerrahi geçirenlerin oranı (83/164, %50.6), pandemi öncesi döneme (80/128, %62.5) göre karşılaştırıldığında istatistiksel olarak anlamlı olarak azalmış olduğu görüldü (p=0.034). TARTIŞMA ve SONUÇ: Bulgularımız, pandemi sırasındaki kısıtlamalar, hastalığa yakalanma kaygısı ve sağlık sistemindeki artan yük nedeniyle akciğer kanseri teşhisinin gecikmiş olabileceğini göstermektedir.